Gezi ruhunu polis şiddetiyle iki gün içinde teslim alan ve zihni dönüşümünü tamamlayamayan zihniyet, senaryonun ilk halini çok beğenip de bu sahnede rol almak isteyen herkesin rolünü çaldı malum.

Her şey çok romantik bir isyan kurgusuyla start aldı. Fotoğraf kaygılı enstantaneler önceden düşünülmüş, tomalar karşısında göğsünü siper eden edene bir yarış başlamıştı. Olay örgüsüne uyumlu hikâyeler ve kahramanlar yaratılıp kurgulandı.

Böylesine ballı bir başlangıçta kim yer almak istemezdi ki? Hükümet ve Erdoğan’la sorunu olan, talep ve slogan kardeşliği içindeki herkes aktı Taksim mahalline. Tabii gelişim paradigmasını çok iyi okuyan küresel medya ve yerel işbirlikçileri de. İstanbul burjuvazisi hazır ve nazırdı.

Batı, Gezi’yi Türkiye Cumhuriyeti tarihinde eşine rastlanmayan, koordineli olmayan “demokratik çoğulcu” bir hareket olarak niteledi.  Bu “çoğulculuğun” hakkı verilmeli, içinde mebzul miktarda Ermeni, Rum, Kürt, Çerkes ve hatta kendini “anti-kapitalist Müslüman”olarak tanımlayan ama İstanbul burjuvazisiyle nedendir bilinmez hiçbir sorunu olmayan türedi bir grup da olmalıydı.

Oldu da. Ama kurgulanan “demokratik çoğulcu” yapıyı domine eden çoğunluk, tencere tavacılar, Selimiye Kışlası önünde “ordu göreve” diye bağıranlar, ırkçı ve primitif Onuncu Yıl marşıyla yürüyenler, yüzlerce aracı yakıp yıkıp, turizmin, esnafın canına okuyan; yani aslında referansı demokrasi, demokratik bir Anayasal düzen inşası olmayan, hatta bu düzenin inşasıyla sorunu olan dinamiklerdi.

Oysa dediğim gibi “çoğulculuğun” hakkı verilmeliydi. Ne kadar Molotof  kullansan da, dükkan, mağaza, kamu aracı parçalasan da kendi mağduriyetini öne çıkarmalı, Gezi’nin artık saflık düzeyine rücû eden bir avuç samimi aktivistlerinin oradan ayrılmaması için ne gerekirse yapılmalıydı.

Söylemiştim, orada herkes irili ufaklı bir role sahipti. Gezi’yi domine eden “çoğulcu-çoğunluk” tarih boyunca ne Çerkeslerin, ne Rumların, ne Ermenilerin, ne Kürtlerin ne de Müslümanların yanında yer almamasına, dahası hepsine çeşitli dönemlerde soykırım ve darbelerle korkunç travmalar yaşatmış olmalarına rağmen onlara figüran olarak ihtiyaç duymaktaydı tasarlanan fotoğrafın önemi nedeniyle.

Özelimize gelelim ve uzun lafın kısasını burada söyleyelim:
Gezi Castingi’nin orada bulunan bir avuç Çerkese uygun gördüğü rol, figüranlıktı.

Diyeceksiniz ki Kurtuluş Savaşı’nda başrollerden birini oynadı da ne oldu? Gezi’ye de damgasını vuran zihniyet onları o zaman da “hain” ilân etmedi mi?

Doğru, etti. Ama zaten sorun da bu. Yapılması gerekenin artık “devleti ele geçirmek” değil, onu demokratik devlete dönüştürmek olduğunu anlayamadığımız sürece daha epey vakit figüran olarak kullanılacağımızı söylemek hiç de kehanet sayılmaz.

Gezi’de yer alan kimi Kürt, Çerkes, Rum, Ermeni ve ortak paydaya sahip diğer tüm azınlıklar…

Eğer kemalizmin, küresel ve yerel sermayenin, onların “Türkiye Türklerindir” sloganlı medya uzantılarının, amacı demokrasi olmayan şiddet odaklı radikal “sol” grupların hazırladığı ortak tuzağı göremeyecekse, tarihte yaşadıkları travmaları bir balık hafızasıyla unutacaksa söylenecek söz bellidir:
Geçmişte yaşanan yaşandı. Yazgı deyip geçelim. Ama artık bundan sonra hâlâ aynı tarihsel körlük devam edecekse ortak paydanız yazgı değil, budalalıktır artık.

Kişi hedefli ve fırsat vasatındaki ortaklığın bir araya getirdiği bu tür bir çoğulculuğun ruhundan kimseye bir hayır gelmez.