Daha şimdiden içimdeki boşluk arsız bir canavar gibi büyümekte.
Oysa bu boşluğu tek başına dolduruyordu.
Üzerinden üç gün geçmedi. Onun çok uzakta da olsa hep yanı başımda durduğunu hissettiğim varlığı bana yetiyordu. Sık sık çalan telefonumdan gelen “Fuaat” diyen sesini, kendine özgü tınısını beynimin her köşesinde saklayacağımı adım gibi biliyorum.
Bitmeyen enerjisi ve neş’esi, sarıp sarmalayan şefkati, tükenmeyen soruları, doymak bilmeyen öğrenme arzusu; hepsi birleşince hayatı hızlı çekim filmler gibi yaşıyorduk sanki. Bazen birlikteliğimizden bitap düşüyordum. Ama onun herkese yetecek kadar sevgisi, zamanı vardı.
70’li yaşlarını süren ve Hala demekten büyük zevk aldığım bu kadını neden bu kadar sevmiştim?
Oysa tanışalı daha 7 yıl bile olmamıştı.
Çerkes halkının trajedisinin kurbanlarından iki kişi olarak dünyanın iki ayrı yerinden birbirini yıllar sonra bulmuş, aynı sülalenin(Deguf) iki ferdiydik. O beni yeğeni olarak benimsemişti, ben de onu kendime Hala olarak seçmiştim.
Sabahat Halam. Sabahat halacığım. Ya da sadece Halacığım.
Kimi zaman bu kelimeleri tekrarlarken yakalardım kendimi.
Benim hiç biyolojik halam olmamıştı ki.
Ama olsaydı bile sanırım bu sevgiden öte olamayacaktı.
Aslında huysuzumdur biraz. Kolay sevemem. Ama kimyalarımız tutmuştu işte.
Benim çok işim vardı hep, o gezerdi.
Gittiği her yerden arardı. Programlarımı mutlaka izler, kritik ederdi. Moral depomdu. Anlatırdım ve dinlerdi. Hiç yargılamazdı, anlardı veya anlamaya çalışırdı. Birbirimize akıl verirdik.
Şimdi, dakikalarca süren telefon konuşmalarımızın tekrarlanmayacağı aklıma geliyor.
Biliyorum, artık “Fuaat” diyen o sesi duymayacağım.
Dertlerimi ve sırlarımı paylaşacağım kimse olmayacak.
Ben ona akraba ve tanıdık dedikodularını sormayacağım, o da bana nerelere, kimlerle gittiklerini, nasıl güzel günler geçirdiklerini, hangi Çerkes aktivitelerine katıldığını anlatmayacak.
Bazı insanlarla ilişkileri nedeniyle beni endişelendirirdi biraz. Rahatlatırdı ve hiçbir şeyin gözünden kaçmadığını anlatırdı.
Allahım derdim, ben böyle bir sevgiyi nasıl hak ettim?
Demek ki hak ettiğim bu kadarmış.
Şimdi de kaybettim.
Gözlerimin önüne yay gibi gerilmiş kaşlarının altından muzip biçimde, yumuk yumuk gözleriyle gülümseyen kadın geliyor. İçime sevinç doluyor. Sarılıyor bana, bir yandan düşmesin diye şapkasını tutarak. Bir anda dikkatimi çekiyor. Bu renkte hiç şapkası olmamıştı.
“Halacığım” diyorum.
Sonra sendeliyorum nedense, elimden tutuyor, “düşme” diye fısıldıyor.
Onsuz bir sabaha daha uyanıyorum.
İçimdeki boşluk her geçen gün daha da büyüyor.
Boşluğu kucaklayamazsın ki…