Uludere’de  T.C. Ordusuna ait  uçakların, sınırda kaçakçılık yapan Kürtleri “yanlışlıkla” bombalayarak 34 kişiyi katletmesinin üzerinden yaklaşık 6 ay geçti.

Bu yazıyı yazmak için uzun bir süredir bekliyorum (“bekle bak neler olacak, gereğini yapacağız” diyen ve samimiyetlerinden kuşku duymadığım AKP’li dostlarımın hatırına ve de Çerkesler’den de bir ses çıkar umuduyla). Ancak görünen o ki, bu konuda ölenlerin yakınlarına verilen parasal tazminattan başka bir şey olmayacak.

***

AKP, işbaşına geldiği 2003 yılından itibaren -zaman zaman yalpalamalarını saymazsak- aslında küresel sermayenin beklentilerini ve dünyadaki değişimi doğru algılayıp, iyi işler yaptı.

Avrupa Birliği entegrasyon çalışmaları, özgürlükçü söylemleri, sağlık alanındaki müthiş başarıları, ekonomi alanındaki başarıları, belediyecilikten gelme hizmet anlayışı ve de en önemlisi askeri ve bürokratik vesayete karşı verdiği mücadeleler…

Tüm bunların sonucu seçimlerde toplumdan % 50 gibi inanılmaz oranda bir destek gördü.

Bu sırada belli bir kesim, “AKP’nin yaşam tarzlarını değiştireceği”, “ülkeye şeriat getireceği” -İstanbul sermayesi ve askeri bürokratik vesayetçilerin propagandası sonucu- iddialarıyla AKP’nin yaptığı olumlu çalışmaları da görmezden gelip, karşı çıkarak komik duruma düştüler.

Aralarında benim de bulunduğum azınlık bir grup ise, AKP’nin bu ülkeye şeriat getirmeyeceğini, çünkü ne böyle bir niyetlerinin olduğunu, ne de küresel güçlerin buna izin vermeyeceğini, yeni dünya düzeninde buna yer olmadığını, AKP’nin toplumu dönüştürme yönünde olumlu adımlar atacağını, ancak yapısı itibariyle devrimci bir parti olmadığı için yapılacak reformların sınırlı kalacağını ve sonuç olarak düzeni değiştirmek yerine düzenin aktörlerini değiştirip, kendi dünya görüşüne uygun insanları oralara getirdikten sonra da gericileşeceğini ve miadını dolduracağını söyledi.

Tam da AKP askeri vesayete karşı zafer kazanıp, darbeci generalleri içeriye atıp, kendi istediği bir Genel Kurmay Başkanını iş başına getirmişken patlak verdi Uludere faciası.

Adeta AKP’nin samimiyetinin turnusol kağıdı oldu. Onun için de ne yapacağını bilemedi, sadece bir yarım yamalak özür diledi.

Bir bakanı tuttu insanlık dışı olduğu su götürmez bir demeç verdi, başka bir bakanı onu insani olmamakla suçladı. Başbakan orduya sahip çıktı, filan filan...

Bunları uzatabiliriz ancak gerek yok.

Sonuç olarak AKP, yıllardır ülkeyi yöneten ve savaş açtığı Kemalist zihniyet gibi davranmaya başladı. Deyim yerinde ise Kemalizm’in sağ versiyonu oldu.

Bundan sonra gelen dini referans alan açıklamalar ve kürtaj konusundaki çıkışlar da bu Kemalist Sağ görüşü destekler nitelikteydi zaten.

Kısaca, nasıl ki bir zamanlar Kemalistler toplum mühendisliğine soyunup toplumu “çağdaş, laik, Atatürkçü” şablonlarla yetiştirme ve tek tip bir ırkçı insan tipi yaratmaya kalktılarsa; AKP de bugün artık kendi görüşlerine göre toplumu dizayn etme yolunda adımlar atmaya başladı.

Aslında demokrasinin işlemediği, tek bir insan tarafından yönetilen siyasi hareketlerde görülen tipik bir “ben en büyüğüm, istediğimi yaparım“ hastalığı bu.

Parti içinden kimsenin Başbakana karşı çıkma ihtimali yok, çünkü kadro bu tarz insanlardan oluşturulmuş.

AKP’lilerin ve de yöneticilerinin anlamadığı nokta şu: Bu başarıları siz gerçekleştirmediniz!

Siz sadece küresel sermayenin çizdiği yolda, onların istekleri doğrultusunda yürüdünüz. Küresel sermaye ise bu coğrafyada savaş ve çatışma istemiyor artık. Buraları pazar olarak görmek istiyor. Buna karşı çıkmanız demek, sizin de yok olacağınız anlamına gelir. Bu yıllar önceki ANAP örneğinde de görülebilir.

***

Ve de en önemlisi ülkedeki Kürt meselesi…

Bu konuda yalpalamalar yaşasa da farklı bir şeyler yapmaya çalışmıştı aslında AKP. Ama Uludere olayı AKP’nin Kürt konusundaki turnusol kağıdı oldu adeta. Dünyanın neresinde olursa olsun haksızlıklara karşı çıktıklarını iddia eden, Suriye’deki Hula’daki çocuk katliamlarına karşı savaş açan Sayın Başbakanımıza şunu sormak isterim:

Sayın Başbakanımız,

Hula’daki çocuklar için, “onlar bizim çocuklarımız, sessiz kalamayız” dediniz. Haklısınız, size katılıyorum.

Peki devletin yerlerini yurtlarını bombaladığı,

Tek geçim kaynağı olan hayvancılığı yasakladığı,

Çaresizlikten kaçakçı olmaktan başka şansları olmayan ve de devletin yanında yer alarak koruculuk yapan,

Sınırda 3 - 5 kuruş para için kaçakçılık yaparken hizmet ettiği devlet tarafından bombalanarak parçalanan 15 yaşındaki Uludereli kaçakçı çocuk kimin çocuğu?

Siz o çocuğun anasının çektiği acıyı duyabiliyor musunuz?

Uludere sizin vicdanınızı da kanatıyor mu?

Bu insanlara hakaret eden bakanınıza sahip çıktınız, bu hangi vicdana sığıyor acaba?

Biliyorumki bu yazıyı ne Başbakanımız, ne de AKP yöneticileri okuyacak. Ben samimiyetlerinden ve vicdanlarından kuşku duymadığım AKP’li dostlarıma soruyorum: Uludere sizin de vicdanınızı kanatıyor mu?

Buna karşı çıkmamanızı, sokaklara çıkıp, “Bu katliamın hesabı sorulsun, tıpkı darbeci generaller gibi bunlar da içeri atılsın, yargılansın” dememenizi bana nasıl açıklarsınız?

Biliyorum, cevabınız yok.

Çünkü “iktidarın” tadı sizin de vicdanınızı satın almış.

***

Peki biz Çerkesler bu denklemin neresindeyiz?

Yıllardır ilk defa dile getirmeye başladığımız politik haklarımızı savunurken, acılarımızı anlatırken diğer halkların da bizi anlamalarını istiyoruz ve de bu konuda haklıyız.

Politik mücadele sahnesine çıktığımız, cılız da olsa hakkımızı aradığımız, bize yapılan katliamların gerçek suçlularının önünde haykırdığımız için tehdit edilmeye başladık bile ve bu konuda tüm halkların desteğini istiyoruz.

Peki biz o halklara destek verebiliyor muyuz?

Bu ülkede Kürtlere karşı yıllardır katliam uygulanıyor, hadi statükocu bir zihniyetle bugüne kadar sessiz kaldık ama artık “biz de bilinçleniyoruz, hakkımızı arıyoruz” demiyor muyuz?

Niçin sesimizi çıkartmıyoruz bu katliam konusunda (Bu konuda tepki gösterenler oldu elbette ama ben daha kitlesel bir tepkiden bahsediyorum)?

Dünyada en çok zulme uğramış, vatanından zorla sürgün edilmiş, nüfusunun büyük bir kısmını sürgün sırasında ve sonrasında kaybetmiş bir ulusun çocukları olarak sessiz mi kalacağız bu katliama?

O 15 yaşında parçalanmış bedeni katır sırtında taşınan kaçakçı çocuğun acısını duymayacak mıyız yüreğimizde?

O ananın feryadı sızlatmayacak mı yüreğimizi?

Biz nasıl “duyun bizim sesimizi” diyeceğiz diğer halklara?

Sürgün sırasında tıkış tıkış bindirildikleri gemide ölen yavrusu denize atılmasın diye günlerce cesedini koynunda taşıyan, anlaşıldığında elinden zorla alınarak denize atılan yavrusunun cansız bedeninin peşinden bir an dahi tereddüt etmeden kendini denize atan Çerkes anasının torunları değil miyiz biz?

Şimdi diğer anaların çığlığını duymayacak mıyız?

Haydi AKP’yi iktidar duygusu satın aldı, Uludere katliamı onların vicdanını kanatmıyor; peki Uludere biz Çerkeslerin vicdanını da kanatmayacak mı?