Sayın Başbakanımızın “seçmeli dil dersleri yapılacak” açıklamasının üzerinden bir süre geçti. Bu haftaki yazısında sevgili Erol Karayel çok güzel açıkladı bu olayı, yasal durumunu, zorluklarını v.s.

Sanırım Başbakanın bu açıklaması, yeni anayasa sürecinde bu konunun tartışmaya açılması amacını taşıyordu. Yeni anayasada anadilde eğitim hakkı, ya da azınlıklara seçmeli dil dersi hakkı bunun üzerine şekillenecek.

Bu yeni anayasa yapılırsa eğer -ki yapılacak gözüküyor-, herhalde en az 30 sene geçecektir bir sonraki daha demokratik yeni anayasanın yapılması için girişimlerin başlaması.

Yani Türkiye Cumhuriyeti’nde yaşayanlar, kendilerini önümüzdeki en az 30 sene boyunca yönetecek olan anayasanın yapılması sürecini yaşıyorlar ve bu günler yapacakları için son şansları.

Biz Çerkesler açısından baktığımızda ise çok ciddi bir yol ayrımında olduğumuzu görüyoruz. Ya yıllardır olduğu gibi statükocu bir zihniyetle sessiz kalıp bu treni kaçıracağız; ya da bütün gücümüzle sahneye çıkıp bu denkleme dahil olacağız.

Sayın Başbakanımızın yaptığı konuşmanın üzerinden geçen sürede gözlerimiz hep Çerkesleri aradı tabii ki, “Evet bu seçmeli dil dersi yetmez ana hedef anadilde eğitim hakkıdır. Ancak bu da eğer becerebilip uygulamaya sokabilirsek, kazanılmış bir mevzidir” diyebilen Çerkesleri.

O halde niye haykırmıyoruz bütün gücümüzle, niye bir taraftan resmi başvurular, teknik çözüm üreten raporlar, başvurular yapıp, bir taraftan da meydanlara çıkıp, demokratik ve barışçıl haklarımızı kullanmıyoruz? Bunları şimdi yapmazsak ne zaman yapacağız, tren kaçtıktan sonra mı?

Sadece bir dilekçe verip “Verdik işte, bekliyoruz” demek midir mücadele etmek?

Sadece 21 Mayıslarda yürümek, ya da denize çiçekler bırakmak mı mücadele etmek?

Hadi yıllardır derneklerimizde çok iyi dans eden, oynayan, kabzelere saygılı ama kendilerine “Çerkes Türkü” diyen bir nesil yetiştirerek asimile olduk; ama son yıllarda “mücadele ediyoruz artık” demiyor muyuz? Bu mu mücadele?

Hadi sürgün yaşamı dilimizi, kültürümüzü asimilasyona uğrattı, peki gurur duyduğumuz kararlı, inatçı, mücadele gücü yüksek olan genlerimizi de mi asimilasyona uğrattı?

Sayın Başbakan tartışmayı açmış, ister gerçekten inandığı için olsun, ister özgürlükçü olduğu için, ister küresel sermayenin baskısı yeni dünya düzeni zorunluluğundan dolayı yaptı diyelim, ne fark eder?

Bu fitili ateşlemiş artık, o halde biz ne bekliyoruz?

Bu içi boş bir geyik olarak görüp, olaya tepki verenleri küçümseyip, “daha ortada fol yok yumurta yok bekleyelim bakalım”  tavrı  statükoculuk değil mi?

Bu tren kaçarsa artık herşeyin çok geç olduğunu, dünyada en fazla Çerkes nüfusunun yaşadığı bir ülke olarak buradan elde edeceğimiz kazanımların, sadece Türkiye’de değil, tüm dünya ülkelerinde azınlık durumunda olan ve Anavatandaki yurttaşlarımız için de çıtayı yükselteceğini görmüyor muyuz?

Bu aşamada fikir ayrılıklarının bir önemi var mı? Tüm Çerkes gruplarının programında yer alan “anadilde eğitim” için hep birlikte buluşup mücadele edemiyorsak başka nasıl bir araya gelebileceğiz?

Bir şeyi söylemekle, altını çizerek bağıra bağıra söylemek arasındaki fark, o şeyi ne kadar istediğinle ilgilidir. Elbette anadilde eğitim, köy isimlerinin geri verilmesi gibi talepler söylendi daha önce, ama kastımız, üzerine basa basa, bağıra bağıra, altını çizerek söylemek. Dilekçeye cevap vermiyorlarsa, bir daha gitmek, barışçıl yöntemlerle her türlü demokratik hakkımızı kullanmak, internet sitelerimizde, gazetelerimizde haykırmak…

Niye hep birlikte eylemler yapmayı planla mıyoruz?

Elbetteki yapmayanları da eleştirecek insanlar, tüm Çerkeslerin temsilcisi, hepimizin bir şekilde hayatına girmiş olan en büyük çatı örgütünden oyuna girmesini, sorumluluk almasını isteyecekler elbette.

Onları mücadeleye çağıracaklar, rahatsız edecekler, etmeliler de. Hatta hesap sormalılar, bugüne kadar yapılmayanı yapıp.

Zaten bir çok yeni grubun çıkması da eskiden duyulan memnuniyetsizliğin bir göstergesi değilmi?

Bu kadar ciddi bir yol ayrımında sessiz kalan, sesini yeteri kadar çıkarmayanları eleştirecekler tabii ki. Bu yaşadığımız süreç ‘’bir deli kuyuya taş attı, kırk akıllı çıkarmaya çalışıyor” denilebilecek kadar basit bir olay değil ki. Tüm dünyadaki Çerkes nüfusu etkileyecek bir anadilde eğitim hakkını konusuyoruz, ya da seçmeli dil eğitimini. Ve bu sürecin nerede sonuçlanacağı biraz da bizlerin vereceği mücadeleye bağlı.

Sevgili Deguf Fuat’ın seslendiği gibi, “neredesiniz” ey halkım?

Kaybedecek bir tek saniyemizin olmadığı bu günlerde tüm gruplara sesleniyorum

Kaffed, ÇHİ, Kafkasya Forumu, Cherkessia.net, Jineps, Sosyalist Çerkesler ve adını sayamadığım tüm gruplar, uyumayın!

Sizlerin bu topluma öncülük etme gibi bir göreviniz var, hep birlikte başlık atın “Seçmeli derse evet ama yetmez, ana dilde eğitim istiyoruz” diye. Elinizden gelen her türlü mücadele alanını kullanın.

Yok eğer bunu yapmazsanız tren kaçtıktan sonra şu başlığı atmak zorunda kalırsınız:

UYUDUK EY HALKIM, UNUTMA BİZİ!