Ancak bu fotoğrafta çok ama çok eksik bir şey var. Bu ülkede Türk kimliğinin altında ezilen sadece Kürtler yok ki; Çerkes , Abhaz, Gürcü, Arap, Ermeni, Rum.... daha da sayabiliriz. Oysaki açılım politikalarına bakarsak sadece Kürtler konuşuluyor, biz Çerkesler henüz bu denkleme girebilmiş değiliz. Çerkes Hakları İnsiyatifi’nin Mecliste yaptığı çalışmalar ve BDP’nin Çerkesçe ile ilgili konuyu meclise taşıması haricinde pek bir şey yok. Sanırım Çerkeslerin büyük bir çoğunluğunun bundan haberi de yok, onlar varlıklarını Türk varlığına armağan etmeye ve güle oynaya yok olmaya devam edecek görünüyorlar. Oysa ki bu süreç kolay kolay bir daha ele geçmez, ne yapıp edip Çerkeslerin bu sürece dahil olup, Kürtlere verilecek olan hakların aynısını almaları gerekir. Bu ülkede sadece Kürtlere özgürlük vererek bu sorun çözülemez ama bunun için de bizlerin daha fazla mücadele etmesi gerekir. Önümüzde yeni bir anayasa çalışması, sonra yerel seçimler ve sonra da genel seçimler var. Eşit vatandaşlık, anadilde eğitim, Çerkesçe radyo-TV gibi hayati önem taşıyan konularda çok acil ve bütün gücümüzle bu denkleme dahil olmalı ve anayasal haklarımızı almalıyız. Ayrıca yerel ve genel seçimlerde bizi Çerkes kimliğimizle kabul edecek siyasi partilerle işbirliği yapıp meclise Çerkes kimliğimizle girmemiz gerekir. Yoksa iş işten geçmiş olacak.

Bu barış ve açılım sürecine en çok karşı çıkan kesim Kemalistler hiç şüphesiz. Mutlaka etrafınızda , arkadaş çevrenizde yada sosyal medyada farketmişsinizdir son zamanlarda Kemalistlerin öfkesini. Kemalistler niye bu kadar öfkeli acaba?

 Belirli bir ırkın üstünlüğüne inanan, askeri ve bürokratik çevrenin diktatörlüğüne dayanan, adlarına, ulusalcı, laik, Kemalist denen bu kesim neden bu kadar öfkeli?

Aranızda psikolog yada psikolojiye ilgi duyanlar bilir, öfkenin temelinde korku vardır, öfke, korkunun dışa vurumudur. Peki bu Kemalistler neden korkuyor acaba?

Çok basit, statükolarının dağılmasından, hakimiyetlerinin kaybedilmesinden ve de en önemlisi, zamanında kendi yaptıkları baskının ve diktatörlüğün, bu defa onlara karşı yapılmasından korkuyorlar.

Türkiyede iktidar 1923’ ten beri Kemalist dediğimiz bu azınlığın ellerindeydi. Bunlar kendi kurdukları akvaryumda, halktan ve gerçeklerden uzak yaşıyorlardı. Yarattıkları masala kendileri de inanmıştı, öyle ya, kurtuluş savaşını bunlar kazanmıştı, o günkü cahil yobaz halk ne anlardı, onlar modernleştirilmeleri gereken bunun için de idamların katliamların mübah olduğu bir yaratık grubuydu, onlar anlamazdı bu işlerden, bu cahil halk yığını onlar ne derse onu yapmalı idi, bu ülkede yaşayan herkes zaten Türk’tü, başkası düşünülemez idi. Bu masal yıllarca böyle devam etti, yarattığı bürokrasi ordusunu Halkevleri, köy enstitüleri gibi kurumlarla halkı dönüştürmek için kullandı. Yıllar ve kuşaklar boyunca bu masala inanan bir kesim gelişti. Bunlar herşeyin doğrusunu bilir, askeri ve bürokratik vesayet gereği her işlerini yaptırırlardı. askerde, savaşta bunların çocuğu ölmez, geri işlerde bunlar çalışmazdı. Yaşadıkları şehrin kendi deyimleri ile en “nezih” yerlerinde oturur, her konuda bunlar karar verirdi. Halkla aralarındaki bağı kesmek için lojman, site  adı verilen gettolar kurdular. Haaa arada bir vijdanlarını rahatlatmak için, ya kendi deyimleri ile doğuda görev yapan bir memurun çağrısı üzerine ADD, ÇYD derneği gibi kurumların vasıtasıyla Kürdistandaki zavallı çocuklara yardım kampanyaları düzenler, ya da oturdukları etrafı kalın duvarlarla çevrili sitelerde evlerine temizliğe gelen “kadın”ın çocuklarına evdeki kullanılmayan ve giyilmeyen eşyaları verirlerdi.

Sinema , tiyatro, lüx restaurantta yemek yemek, sanatla uğraşmak, denize tatile gitmek , otele gitmek hep bunlara aitti,zavallı halk ne anlardı bunlardan.

Ama , birden bu zavallılar bunlara baş kaldırmaya başlamışlardı, artık bunlar da sitelerde oturmaya, restaurantta yemek yemeye, otellere tatile gitmeye, cipe binmeye başlamışlardı. Daha kötüsü biz Türk değiliz, Kürdüz azınlığız filan demeye başlamışlardı.Ne oluyordu acaba, bu yobazlarla eşit mi olacaklardı birde, nasıl olurdu bu?

Bu rüzgar hafifte olsa Menderes, sonra biraz daha şiddetli Özal zamanında da esmişti ama onlar bir şekilde düzene uymuştu, zaten her başkaldırışlarında ordu vasıtasıyla kafalarına vurup susturuyorlardı. Oysa bu defa farklıydı, bu adamlar askeri de susturmuşlar, koca koca paşaları içeri atmışlardı. Vay hainler hep bu Erdoğan denen adamın yüzündendi, şunu bir halletseler her şey düzelecekti.

Kısaca inandıkları masaldaki sis bulutu dağılıyordu, kültürden anladıkları pop müzik, aksiyon, macera ve romantik komedi filmleriydi. Kültürel altyapıları yetmediği için dünyada olan biteni anlamaya, veryansın olayı kişiselleştirip Erdoğan’a yüklenmeye başladılar. Sanki o gitse her şey eskisi gibi olacakmış gibi. Sarı saçlı mavi gözlünün Samsun’dan gelmesini de beklediler ama nafile. İşte bunun için öfkeliler, artık istedikleri gibi at oynatamayacaklarını anladılar. Hakimiyetleri, iktidarları ellerinden kayıp gidiyor. Hele hele o aşağıladıkları kesim ülkeyi daha iyi yönetmeye başlayınca daha da umutsuzlandılar. Ordudan, bürokrasiden hayır yoktu, sarı saçlı mavi gözlü yoktu, artık onlarla eşit yaşayacaklardı ve asıl önemlisi yıllardır o halka yaptıkları baskıyı, şimdi onlar kendilerine yaparsa ne yapacaklardı. Ya zorla başlarını kapattırırlarsa ne yapacaklardı, sanki kendileri yıllardır kızların başını zorla açtırmamışlar gibi…

İşte bu korku da onları öfkeli yaptı.

Bunlar da alışacaklar artık bu yeni düzene, gerçekten bir baskı ile karşılaştıkları zaman, örgütlenip mücadele etmeyi öğrenecekler, dünyayı, etraflarında olanı biteni anlamayı öğrenecekler. Kısaca üstün olamadıklarını öğrenecekler ve halkın kararına saygı duyacaklar.