Az buçuk mürekkep yalayan herkes bilir ama yine de tekrarında fayda var. Atatürk Birinci Meclis’te bir tartışma üzerine ”Meclis-i Alinizi, oluşturan zevat yalnız Türk değildir, yalnız Çerkes değildir, yalnız Kürt değildir, yalnız Laz değildir. Fakat hepsinden bir araya gelmiş anasır-ı İslamiyedir, samimi bir topluluktur” açıklamasını yapar. (Gerçi sonradan, tamamen bu sözlere aykırı uygulamalara şahit oluyoruz ama işin burasını şimdilik es geçelim...)

  Beğenelim beğenmeyelim, eksikleri, kusurları, yanlışları vardır kuşkusuz ama yiğidi öldürsek de hakkını yememek lazım; Erdoğan’dan Atatürk’ün yukarıdaki ifadelerine benzer sözleri on bir yıldır işitiyoruz. Bu ülkede Türklerin dışında başkalarının da yaşadığını konuşmalarında  vurguluyor, dolayısıyla farklı kimlikleri kabul ediyor. Bu söylemlerin ise ırkçı ve ulusalcı kesimi  ne kadar rahatsız ettiğini bilmeyenimiz yok. ”Erdoğan nasıl olur da bu ülkede Türklerden başkasının yaşadığını söyleyebilir? Bu söylem kimlik bilincini uyandırma söylemidir, çok tehlikelidir” şeklindeki itirazları sık sık duyuyoruz.

Erdoğan’ın kimseyi Türkleştirme, Türk yapma gibi bir amacının olmadığı herkesin malumu. Bizler için bunlar birer artıdır. Başbakan da olsan istediğin her şeyi yapamıyorsun. Siyasiler bir adım atarken gelen gidecek oy hesabını yapar öncelikle.

Özal’a kadar hangi parti lideri Kürt  lafını  ağzına alabiliyordu?

“Kürtçe şarkı yapacağım” demesi üzerine Ahmet Kaya’ya fırlatılan kaşık ve çatallar hafızalarımızda hala tazeliğini koruyor.

Yıllardır bu ülke millete rağmen baskıyla, korkuyla, yasaklarla, darbelerle yönetilmedi mi?

Bütün darbeler ve baskılar, yıldırmalar Atatürkçülük kisvesi altında yapılmadı mı?

Son yıllarda  farklı kültürlerin kendilerini daha iyi ifade eder hale geldiğini görüyoruz.

Bugün söylenenleri 10 yıl önce söyleyebilir miydiniz?

ÇHİ tarafından Ankara, Kayseri, İstanbul ve Ahlat’ta yapılan mitingleri, İzmit’te gerçekleştirilen Çalıştay’ı düzenlemeye eskiden kim cüret edebilirdi? Anında vatan haini ilan edilir, bilmem kaçıncı maddeden kodesi boylardınız.

Seçmeli dersler konusunu hayal bile edemezdik. Gerçi seçmeli derslerle Çerkesçenin ne derece öğretilebileceği bir tartışma konusu. On kişi olma şartı beşe indirilse bile halkımızın çeşitli nedenlerle ilgisizliği, gönülsüzlüğü en büyük handikap olarak karşımızda duruyor.

***

Günlerdir Taksim’le yatıp, Taksim’le kalkıyoruz. Anketlere göre Taksimcilerin yüzde 74’ü CHP’li, yüzde 14’ü de BDP’liymiş. Bizim bu taraflarda (Çorum) destek yürüyüşü yapanların büyük çoğunluğunun belli bir mezhebin taraftarları olduğunu görüyoruz. Eylemlerde ölen dört kişinin de Alevi olması bir tesadüf müdür?

12 Eylül öncesi yaşadığımız mezhep kavgalarının acıları tazeliğini korurken, provokatörlerin Alevi -Sünni kavgası çıkarmak için pusuda yattıkları fark edilmiyor mu?

Bu oyuna bir daha mı geleceğiz?

Eski Türkiye’yi özleyen ulusalcıların katı, otokratik, laikçi, vesayetçi özlemler içerisinde oldukları ayan beyan ortada. Sandıkla iktidara gelemeyeceğine inanan zihniyet çareyi kaosta ve darbelerde arıyor. Bunları destekleyen, kışkırtan kanalların ne kadar darbe özlemi içinde olduklarını bilmeyenimiz yok. Yarın bir postal sesi duysalar sevinçten göbek atarlar. Bu gerçekleri gören halkın büyük bir kısmı korku ve kaygı içinde.

Özellikle ulusalcılara  destek veren Çerkesleri anlamak  gerçekten zor. Çerkeslerin ne çıkarı olacak söyleseler de, biz de sesimizi kessek.

Şimdiye kadar farklı etnik grupların asimile edilmesi için en çok kimler gayret sarfetti?

Asimilasyon politikalarını kimler uyguladı? 

Yoksa çocuklarınızın ‘mutluluğu’ için her sabah daha çok bağırmalarını mı istiyorsunuz?

Ayyaş vs. gibi sözlere katılmak elbette mümkün değil. Ama bunlara verilen tepki de aşırı ölçüsüz.

Çevre duyarlılığı ile eylemlere katılan iyi niyetlileri hariç tutarken, kendini devletin sahibi sayan; hükümetten, “köprü, havaalanı, kanal, santral yapamazsın!” gibi olmayacak taleplerde bulunan zevatın demokrasiyle ilgisini kurmak ise gerçekten çok zor.