Kokuşan ve kendisini yeniden üretemeyen Osmanlı sistemine karşı ittifak yapan ittihatçı fraksiyon Kemalizm ile İngiliz emperyası, ulus devlet modelinin tarihsel gidişatının son evresinde Türkiye Cumhuriyeti’ni kurdu.

Ancak, başta komünistler ve siyasi İslam olmak üzere tüm muhalif kitlelere ve halklara (Çerkes-Kürt-Alevi) kan kusturdu. Kendini yenilemesi mümkün olmayan Kemalist kadrolar 1980’de iktidarlarının ömrünü uzatmak için siyasi İslam’la ittifak kurup, Türk-İslam sentezinin yolunu açtılar.

Aynı 1923’de Osmanlı’ya olduğu gibi, günümüzde de çürüyen Kemalist sistemin karşısına çıkarılan Batı modeli ılımlı İslam’ı eksen alan yeni, uzun, çalkantılı bir değişim süreci sonrası yapılan 24 Haziran seçimleriyle de devrim gerçekleşti.

Ancak, egoist, dünyadan kopuk politikaları, montajcı-taklitçi sanayisi ve batıya borçlanma sarmalı ile Kemalistlerden farklı bir yol izlemiyor; sonu da aynı olacak gibi.

Kemalistler ile siyasal İslam arasındaki 100 yıllık kısır döngünün çemberini ancak Stalinizm’den ve Kemalizm’den arınmış, insanlığın evrensel kazanımları olan dört temel norm kırabilir:

1- Din ve vicdan özgürlüğü

2-Sınıflı demokrasi

3-Evrensel hukuk

4- İnsan haklarını temel alan demokratik sosyalist bir hareket ve Türkiye kendini demokratik normlara göre yenilemesi.

Değilse çok denenmiş liderlerin değişmesi ile hiç bir şey değişemez.

Kemalizm, kendi içinden elleri ile çıkarıp iktidar yaptığı Türk-İslam düzenine alternatif olamaz.

Bu, işleyişin yasalarına aykırı.

Çok marifet var insanda, vesselam.